ณ ถิ่นพงไพร

ณ ถิ่นพงไพรห่างไกลจากเมืองหลวงมีตำนานเล่าขานการล่าสัตว์ ตามความเชื่อของชาวบ้านมุมาส ที่เป็นแหล่งอยู่อาศัยของสัตว์ป่านานาชนิดภายในป่ามุมาส ชาวบ้านมีความเชื่อว่าหากล่าสัตว์ตำนานของหมู่บ้านได้ผู้นั้นก็จะมีอำนาจเหนือกาลเวลาและจะได้ครองสมบัติของสัตว์ร้ายในตำนานนั้น แต่ชาวมุมาสหลายคนกลับไม่คิดที่จะล่าสัตว์ร้ายในตำนานเพราะพบเจอกับเหตุแปลกประหลาดและมีความเชื่ออีกอย่างว่าห้ามล่าสัตว์จากป่ามุมาสเด็ดขาดเพราะชีวิตอาจต้องแรกด้วยชีวิตชาวบ้านจึงทำการเกษตรและเลี้ยงสัตว์ นานเข้าชาวบ้านจึงย้ายที่อยู่จากป่ามุมาสไปยังเขาอีกลูกหนึ่งที่อยูใกล้กัน และหลังเขานั่นมีป่าไม้คลายกับป่ามุมาสแต่มีขนาดเล็กกว่าที่ตรงนั้นชาวบ้านล่าสัตว์และเก็บของป่าได้ตามปกติแต่ส่วนมากก็จะทำการเกษตรและเลี้ยงสัตว์ในครัวเรือนเองเป็นส่วนใหญ่เพราะถึงจะเป็นป่าที่เรียกได้ว่าปลอดภัยมากกว่าป่ามุมาสแต่ก็ไม่มีใครบอกได้ว่าไม่มีสัตว์ร้ายในป่าแห่งนั้น ป่าพิพัฒน์หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่าป่าต้นน้ำ

นิยายรื่องนี้เป็นเพียงเหตุการณ์สมมุติบุคคล สถานที่   เหตุการณ์ล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียน 

ป.ล.ยังไม่แก้คำที่ผิด